FIKRA GİBİ / ANI / ALİ ŞAHİN

Bahçede iki kiraz ağacım vardı. Birisi mayıs ortalarında kızarmaya başlar biri ise haziran sonlarını bulurdu.

O aylarda ilçede yiyecek başka şey bulamadıklarından mı nedense bütün kuşlar kiraz ağacında kirazları tırtıklar, mahallenin çoluk çocuğunun da gözleri hep onda kalır balkonda falan kimse görünmezse hemen duvarın üstüne çıkar, ordan uzanamayan ağaca tırmanırdı. Geç kızarana da ne kuşlar ne de çocuklar dokunurdu.

Kuşları kovalamak için ne yapsam çare olmadı çan taktım evden arada ipini çekmek için olmadı. Sonra da bir korkuluk yaptım. O arada benim bişeylerle uğraştığımı gören ağaç meraklısı komşum Hacı Adil amca (Erzurumluların) ikindi namazından geldi, meraklı gözlerle bakarak; “Ne yapıyesin Hoca efendi?” dedi.

“İyilik Hacı amca dedim kulakları ağır işittiği için biraz yüksek sesle. Bu kiraz beni canımdan bezdirdi kuşlar hiç bırakmıyor kafam kızıyor kökünden kesip atacağım” dedim.
“Kesme kesme! Varsın yesinler… Onun hayrı da sana yeter; Benim de vardı bahçede aynısından kuşlar bırakmıyor diye iki yıl önce kestim.” Dedi.

Bayram için gelen çocukları ve torunlarına anlatıverdim olayı, güle güle öldüler… 2 yıl önce kaybettiğimiz Hacı Adil Yıldız rahmet istedi demek, “Hacı abdestinde namazında niyazındaydı kendisinin sevaba ihtiyacı yokmuş demek ki, bende onlar olmayınca sana sevap lazım olur”, dedi demek ki dedim. Hep beraber gülüştük.